Simon Davids vertrok naar de Verenigde Staten om traditionele houtbouw te leren, maar werd (ook) gegrepen door een moderne aanpak: woodcore. Hij zag hoe ze van kleine latjes prachtige kano’s bouwen en die afwerken met glasvezeldoek en epoxyhars. In Nederland is Davids nu een specialist op dit gebied. ,,Het mooie van glasvezel en epoxyhars is dat je het hout blijft zien.’’

Hij geeft cursussen strip-building en verkoopt bouwpakketten voor kano’s, kajakken, kleine roeiboten en surfplanken, met een handleiding en voorbewerkte latten.

Traditionele houtbouw, dat zat altijd al in m’n hoofd, en ik wilde voor mezelf werken

,,Woodcore is een algemene term voor lattenbouw, ook het grovere werk valt eronder’’, zegt hij. ,,Wat ik doe, strip-building, is het fijnere werk.’’ Hij gebruikt een profiel: half rond. Ofwel, de latjes hebben een holle en een bolle kant en vallen zo naadloos in elkaar.

,,We wilden naar Noord-Holland, dat vormde de aanleiding voor ons vertrek naar de Verenigde Staten. Ik ben opgeleid als werktuigbouwkundige en woonde en werkte al een poosje in Helmond. Mijn vrouw komt hier (Medemblik) uit de buurt, ik uit Beverwijk. We hadden allebei weer een baan kunnen zoeken, maar traditionele houtbouw, dat zat altijd al in m’n hoofd. En ik wilde voor mezelf werken.’’

Het zijn vaak eenmansbedrijven die zich specialiseren in een bepaald type boot

De opleiding in de Verenigde Staten trok en het besluit werden genomen. ,,We zien wel hoe het loopt. Je kon traditionele houtbouw kiezen of de moderne lattenbouw met glasvezel en epoxyhars. Ik dacht meteen: dat is interessant. Toch ben ik niet voor die opleiding gegaan. Ik heb traditionele houtbouw afgemaakt. Dat is complexer. Als je dat kunt, is die moderne variant relatief eenvoudig aan te leren.’’

Geen spanten

,,Ik ben strip-building erbij gaan doen, vroeg steeds: hoe doe je dat? De docenten liepen daar toch. Door te kijken en te vragen heb ik me die manier van bouwen eigen gemaakt. Strip-building is daar trouwens een veel toegepaste methode. Je hebt geen spanten nodig. Het verstijven gaat met glasvezel en epoxyhars. In Amerika heb je sowieso nog veel houtbouw. Het zijn vaak eenmansbedrijven, die zich specialiseren in een bepaald type boot.’’

,,Als je er werktuigbouwkundig naar kijkt – Simon Davids is als zodanig opgeleid – is hout het vulmiddel.’’ Hij vist een stukje hout met twee laagjes glasvezeldoek en epoxyhars uit de afvalbak en buigt het bijna dubbel zonder dat het breekt. ,,Hier, het weegt bijna niks. En als je ziet wat voor kracht je erop kunt zetten.“

,,Deze heb ik zelf ontwikkeld’’, zegt hij, wijzend naar een smalle, ongeveer zes meter lange boot in aanbouw voor één roeier en een stuurman, of twee roeiers zonder stuur. Het wordt een zeewaardig roeibootje, model Wherry. ,,Roeivereniging Nautilus uit Rotterdam vaart met Wherries van 7,90 meter op de Maas. Dat is relatief wild vaarwater. Ze wilden een nieuwe boot, wel weer van hout maar een die minder onderhoud nodig heeft.’’

Als ze ermee gingen varen, namen ze pen en papier mee voor verbeterpunten

,,Kunnen we eens komen praten?, vroegen ze. Ze beschikken over een vloot van tientallen roeiboten, allemaal overnaads gebouwde Wherries. De beste hebben we als basis genomen. Voor het interieur is een ander ontwerp gemaakt, zo ontstond een aangepast model. Als ze ermee gingen varen, namen ze pen en papier mee voor verbeterpunten. Dat werd een hele lijst. Ik heb ‘m inmiddels al vijftien keer gebouwd en aangepast.“

Roerinstallatie

Andere verenigingen en zelfs de Nederlandse roeibond maken er nu gebruik van. ,,Deze Wherry bouw ik voor een klant in België. Er komt een speciale roerinstallatie op waarmee je, als je de roeispanen naar achteren trekt, vooruit gaat. Heel modern.’’

Eén wit latje van de tulpenboom – een populierensoort – vormt de bies tussen het donker van red cedar. Populier is snelgroeiend hout en daarom vrij zacht, maar als ‘vulmiddel’ tussen fiberglas en de epoxyhars prima geschikt. ,,Waar mijn hout vandaan komt? Het red cedar koop ik in Zaandam bij Van de Stadt. En het essenhout dat ik gebruik voor de kiel en de boeg is van Staatsbosbeheer.’’

Bij Bulthuis werden de smalle latten tegen elkaar genageld

,,In Nederland is strip-building trouwens eerder toegepast en misschien wel ontstaan’’, zegt hij. ,,Altijd lastig te zeggen, wie de eerste was.“

In Friesland heeft Hendrik Bulthuis (geboren 1892 en kapper van beroep) ook een bouwmethode met smalle latjes uitgedacht. Met de bedoeling om eenvoudig zelf thuis een boot te kunnen bouwen. ,,Bij de door Bulthuis ontworpen zeilbootjes, de bm’er en later de zestien kwadraat, werden de smalle latten tegen elkaar genageld.’’ Het verschil met de moderne lattenbouw zit, naast het ontbreken van lijm en een profiel, vooral in de afwerking. ,,Bulthuis bracht slechts een traditionele laklaag aan.’’

Davids: ,,Ik heb in Amerika een boek besteld over lattenbouwen.’’ Hij haalt het even uit zijn kantoortje. Helemaal versleten. ,,Hier staan oplossingen in voor alle problemen die ik tegenkwam. Ik heb het wel tien keer gelezen en elke keer zag ik weer nieuwe dingen, omdat ik zelf ook steeds verder kwam.’’

Elastiek

,,Nu ben ik zover, dat ik ook verbeteringen kan aanbrengen.’’ Vroeger drukte hij de gelijmde latten bijvoorbeeld met nietjes tegen elkaar, om die nietjes na het drogen weer te verwijderen. De nietjes zijn vervangen door elastiek. Hij pakt een doorzichtige bak van een plank, vol zwarte elastieken. ,,Ik heb er gaatjes in geponst.’’
Na ieder gelijmd latje trekt hij zo’n elastiek strak over de bodem van de kano of roeiboot, die op de kop ligt. De dunne randjes van het hol-profiel zijn kwetsbaar. De kracht van het elastiek zou ze zeker splijten, daarom legt hij in de groef een duveltje.

Informatie over de cursussen en bouwpakketten van Simon Davids is te vinden op macboat.nl.

Als je de volgende reportages ook wilt lezen – ik schrijf ze voorlopig maandelijks – vul dan hieronder je gegevens in (mailadres is voldoende).  Je ontvangt ze dan in je mailbox.

[revue_subscribe]